Over een tragikomische circel en Vietnam
Door: Ties
Blijf op de hoogte en volg Ties
18 Maart 2010 | Vietnam, Hanoi
Hallo allemaal!
Ruim twee weken geleden heb ik op dit blog een oproep geplaatst vooral te gaan stemmen. Enkele uren later was het echter van de website afgehaald, niet door mij. Wat er precies is gebeurd; ik heb slechts vermoedens. Met deze ervaring in het achterhoofd hoop ik echter wel dat iedereen gebruik heeft gemaakt van het recht te laten weten wat je vindt.
Dit gezegd hebbende; ik ben inmiddels opnieuw in een communistisch land aangekomen: Vietnam. Ik heb inmiddels een groot aantal (voormalige) communistische landen bezocht en ik heb een tragikomisch patroon ontdekt. Binnen Marx' lezing van de geschiedenis maakte een wereldindeling op basis van geboorte (adel) na de Franse Revolutie plaats voor een indeling op basis van bezit (kapitalistische bourgeoisie). Hiermee was de geschiedenis niet ten einde, een Communistische Revolutie zou volgen, waarbij de wereld van bezit plaats zou maken voor een wereld op basis van gelijkheid: het volk komt aan de macht.
Veel communistische leiders van het eerste uur (Lenin, Mao, Ho Chi Min) leefden volgens dit principe. Daarom wensten ze een eenvoudig einde. Lenin wilde na zijn dood naast zijn moeder begraven worden, Mao en Ho Chi Min wilden een eenvoudige crematie. Echter, nooit lukte het de lagere echelons binnen de partij zich aan deze eenvoudige wensen te houden: Lenin ligt al ruim tachtig jaar als 's wereld meest beroemde mummie op het Rode Plein; Mao doet het op Beijings Plein van de Hemelse Vrede dunnetjes over en voor "uncle Ho's" mausoleum in Hanoi wordt al veertig jaar met een enorm ceremonieel vier keer per dag de wacht gewisseld.
Tegelijkertijd wordt het leven van de Overleden Leider enorm gemythelogiseerd. Voordat Ho Chi Min aan de macht kwam kon slechts vijf procent van de bevolking lezen en overleden twee miljoen mensen aan de hongerdood. Nadat hij zei: "iedereen die kan lezen kan een leraar zijn," kon binnen een jaar (!) vijftig procent van de bevolking lezen. En nadat hij zei: "iedereen kan tien dagen zonder voedsel en de uitgespaarde maaltijden aan een arme geven,' was er nooit meer honger in Vietnam. Dit alles werd mij verteld door mijn collega geschiedenisstudent Bin, die mij in het Ho Chi Min-museum een korte rondleiding gaf. Of ik nu dan eindelijk snapte waarom Ho zo'n verschrikkelijk goede leider was?
Na de dood van de leider vervalt een communistische partij per definitie in een periode van chaos. Onduidelijk is wie hem op moet volgen en of de eenheid binnen en buiten de partij gewaarborgd blijft. Angstig de macht of de eenheid in het land te verliezen kiezen de lagere partijfunctionarissen ervoor datgene wat tot dan toe de eenheid bewaarde enorm te cultiveren.
En zo ontstaat de mythelogisering van de Overleden Leider. Niet alleen het overboord gooien van de laatste wensen van de leider achten de lagere functionarissen te billijken. Ook wordt voor lief genomen dat het inrichten van mausolea, erewachten, stanbeelden en andere eerbetuigingen wel heel veel lijkt op de eer die vroeger alleen vorsten ten deel viel. En juist dat was de periode die volgens de Allergrootste Communistische Voorganger Marx zover achter ons lag. Ten behoeve van de macht is zelfs deze tragikomische circel toegestaan.
Vanuit China ben ik nu precies een week geleden Vietnam in gereist. Wat een verademing! Ik vond het geweldig China te bezoeken, maar het land put je met al zijn drukte en consumentisme vooral geestelijk enorm uit. Het is daarom heerlijk op krachten komen met echte Franse baguettes (een overblijfsel van het koloniale verleden), koffie zo sterk dat het CDA hem in Nederland zou willen verbieden, tussen de mooie villa's in Hanoi en Sapa (een ander overblijfsel van het koloniale verleden) of in de verbluffende natuur in Halong Bay. De mensen zijn hier een stuk relaxeder dan in China en ik heb begrepen dat het naarmate je zuidelijker en westelijker komt (Laos, Cambodja) alleen maar rustiger wordt. Ik heb er zin in!
Tot dan!
Ties
Ruim twee weken geleden heb ik op dit blog een oproep geplaatst vooral te gaan stemmen. Enkele uren later was het echter van de website afgehaald, niet door mij. Wat er precies is gebeurd; ik heb slechts vermoedens. Met deze ervaring in het achterhoofd hoop ik echter wel dat iedereen gebruik heeft gemaakt van het recht te laten weten wat je vindt.
Dit gezegd hebbende; ik ben inmiddels opnieuw in een communistisch land aangekomen: Vietnam. Ik heb inmiddels een groot aantal (voormalige) communistische landen bezocht en ik heb een tragikomisch patroon ontdekt. Binnen Marx' lezing van de geschiedenis maakte een wereldindeling op basis van geboorte (adel) na de Franse Revolutie plaats voor een indeling op basis van bezit (kapitalistische bourgeoisie). Hiermee was de geschiedenis niet ten einde, een Communistische Revolutie zou volgen, waarbij de wereld van bezit plaats zou maken voor een wereld op basis van gelijkheid: het volk komt aan de macht.
Veel communistische leiders van het eerste uur (Lenin, Mao, Ho Chi Min) leefden volgens dit principe. Daarom wensten ze een eenvoudig einde. Lenin wilde na zijn dood naast zijn moeder begraven worden, Mao en Ho Chi Min wilden een eenvoudige crematie. Echter, nooit lukte het de lagere echelons binnen de partij zich aan deze eenvoudige wensen te houden: Lenin ligt al ruim tachtig jaar als 's wereld meest beroemde mummie op het Rode Plein; Mao doet het op Beijings Plein van de Hemelse Vrede dunnetjes over en voor "uncle Ho's" mausoleum in Hanoi wordt al veertig jaar met een enorm ceremonieel vier keer per dag de wacht gewisseld.
Tegelijkertijd wordt het leven van de Overleden Leider enorm gemythelogiseerd. Voordat Ho Chi Min aan de macht kwam kon slechts vijf procent van de bevolking lezen en overleden twee miljoen mensen aan de hongerdood. Nadat hij zei: "iedereen die kan lezen kan een leraar zijn," kon binnen een jaar (!) vijftig procent van de bevolking lezen. En nadat hij zei: "iedereen kan tien dagen zonder voedsel en de uitgespaarde maaltijden aan een arme geven,' was er nooit meer honger in Vietnam. Dit alles werd mij verteld door mijn collega geschiedenisstudent Bin, die mij in het Ho Chi Min-museum een korte rondleiding gaf. Of ik nu dan eindelijk snapte waarom Ho zo'n verschrikkelijk goede leider was?
Na de dood van de leider vervalt een communistische partij per definitie in een periode van chaos. Onduidelijk is wie hem op moet volgen en of de eenheid binnen en buiten de partij gewaarborgd blijft. Angstig de macht of de eenheid in het land te verliezen kiezen de lagere partijfunctionarissen ervoor datgene wat tot dan toe de eenheid bewaarde enorm te cultiveren.
En zo ontstaat de mythelogisering van de Overleden Leider. Niet alleen het overboord gooien van de laatste wensen van de leider achten de lagere functionarissen te billijken. Ook wordt voor lief genomen dat het inrichten van mausolea, erewachten, stanbeelden en andere eerbetuigingen wel heel veel lijkt op de eer die vroeger alleen vorsten ten deel viel. En juist dat was de periode die volgens de Allergrootste Communistische Voorganger Marx zover achter ons lag. Ten behoeve van de macht is zelfs deze tragikomische circel toegestaan.
Vanuit China ben ik nu precies een week geleden Vietnam in gereist. Wat een verademing! Ik vond het geweldig China te bezoeken, maar het land put je met al zijn drukte en consumentisme vooral geestelijk enorm uit. Het is daarom heerlijk op krachten komen met echte Franse baguettes (een overblijfsel van het koloniale verleden), koffie zo sterk dat het CDA hem in Nederland zou willen verbieden, tussen de mooie villa's in Hanoi en Sapa (een ander overblijfsel van het koloniale verleden) of in de verbluffende natuur in Halong Bay. De mensen zijn hier een stuk relaxeder dan in China en ik heb begrepen dat het naarmate je zuidelijker en westelijker komt (Laos, Cambodja) alleen maar rustiger wordt. Ik heb er zin in!
Tot dan!
Ties
-
18 Maart 2010 - 13:29
Esther:
Jaaaaaaaaa lekker chillennnnnnnn!! -
18 Maart 2010 - 14:49
Rio:
Herkenbare foto's en een erg mooie beschouwing op de paradox in de geschiedenis. Geniet van de rust en rock on! -
18 Maart 2010 - 16:52
Joep:
Tof stukje weer ouwes! Maar het wordt stilletjesaan toch wel tijd dat je eens terug gaat komen, opdat ik je een bier in je keelgat kan gieten ;) Geniet ervan daar, foto's zien er prachtig uit! -
18 Maart 2010 - 17:05
Guus:
Hey bro!
tof stukje geschiedenis. Mijn voorkennis liet te wensen over, maar vond het desalniettemin een prima stuk voor bij de spreekwoordelijke koffie.
Veel plezier en be safe!
groeten, je zwaar relaxte broertje -
18 Maart 2010 - 17:08
Guus:
ps, op dat bord staat dat alleen mensen die hun eigen ellebogen kunnen likken toegang hebben tot de bergpas. Als je met je tong je neus aan kan raken, wat in jouw geval geen probleem op zou moeten leveren, is het toegang op eigen risico..=)
-
19 Maart 2010 - 12:36
Robert:
Eey Joosten,
Wederom een leuk verhaal! Echt ongelofelijk wat je daar allemaal tegenkomt. Ik ben afgelopen week ook in het 'buitenland' geweest! Even de latten onder getrokken in Oostenrijk! Veel plezier nog en ik wacht op je volgende verslag!
Groeten Robert -
19 Maart 2010 - 15:30
Huub:
Faaaaaaaffie biiiitch! -
23 Maart 2010 - 09:03
Femke:
Een kleine blog die wordt gezien als rebellie tegen de gevestigde orde? Anarchie alom! -
26 Maart 2010 - 16:14
Sietske:
Leuk verslag weer!
En hele mooie foto´s!!
Veel plezier nog, je bent al over de helft (toch?)
Groetjes, Sietske
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
