Over Smakeloosheid en Respect
Door: Ties
Blijf op de hoogte en volg Ties
07 April 2010 | Vietnam, Hanoi
Hallo allemaal!
Vandaag ben ik naar een halfverlaten strand gegaan. Prachtig; wit strand, blauwe zee, groene bergen. Na een tijdje komt er een Nederlands stelletje aanlopen met een camera zo groot als mijn bovenbeen. Beide zijn de middelbare leeftijd al een tijdje gepasseerd. Hij met een kwiek kuifje en een volle pens in een te strak zwembroekje geperst. Zij met een bikini die haar twintig jaar geleden al niet stond en de uitstraling van een afdruiprek. Niet in de gaten hebbende dat een Vietnamese jongen en ik vanuit een hangmat liggen toe te kijken beginnen ze elkaar te fotograferen. Zij zwoel naast de vissersboot; hij met opgepompte spierballen op het strand. Zij in een liggende Pamela Anderson-pose in zee; hij nonchalant over zijn schouder kijkend. Ik kijk het een minuut of twintig aan en besluit mijn keel te schrapen.
Ahum!
Beide kijken verschrikt mijn kant op en lopen zonder nog een woord te zeggen weg. Ik kijk mijn buurman een paar seconden aan en dan proesten we het uit. Smaak is toch echt niet te koop.
Met een andere Vietnamese jongen, Duong, raakte ik gisteren aan de praat. Duong is 25 jaar en werkt in een strandtent. Hij is kok, ober, afwasser, bungalowschoonmaker en scooterverhuurder. En erg vriendelijk. Ik verrtel hem dat ik morgen naar Cambodja ga omdat mijn visum afloopt. 'En daar ga je je vriendin ophalen?' vraagt hij. Ik zeg: 'nee die komt naar Thailand.' 'Aaah...Thailand,' zegt Duong. Nou kan 'Aaaah....' in Vietnam van alles betekenen. Het kan betekenen 'aaah...mooi,' maar ook 'aaah...jammer,' of 'aaah...ik snap het.' Dus ik vraag hem: 'Je bent in Thailand geweest?' Verlegen kijkt Duong weg; hij is er nooit geweest en ook in Cambodja niet, note bene twintig kilometer hier vandaan.
Wat een ongeloofelijke luxe is het toch, dat wij een regering hebben die het ons toestaat te reizen én dat we geld en tijd genoeg hebben het te doen. Voor de val van de muur waren de Oostduitsers niet zozeer jaloers de televisies, de wasmachines en de auto's van hun Westerburen. Maar dat zij konden réizen, dát wilden de Oostduitsres ook. Hier in Vietnam zien ze jaar in jaar uit meer toeristen komen. Allemaal mensen die genoeg geld hebben om een vliegticket, hotelkamers en entreegelden te betalen én ook nog eens een aantal weken of zelfs maanden niet hoeven te werken. Ik heb zelf het gevoel dat ik voor de reis die ik aan het maken ben hard heb gewerkt. Ik weet dat het een andere wereld is, maar toch: Duong werkt ook hard. Ik denk daarom dat het zo belangrijk is dat je met respect, dankbaarheid en oprechte interesse rondloopt in de landen waar je bent.
Nu is het niet moeilijk respect hebben voor Vietnam. Ongeveer ieder groot conflict in de afgelopen eeuw heeft zich op dit grondgebied afgespeeld. In de Tweede Wereldoorlog bezette de Japanners het land, waarna de Fransen met geweld het weer een kolonie probeerden te maken. Toen zij beslissend verslagen werden leek het even rustig te worden. Echter, Vietnam dreigde communistisch te worden en dat konden de Amerikanen niet laten gebeuren. Ze waren bang dat na Vietnam het ene na het andere Aziatische land en uiteindelijk misschien zelfs Australië communistisch zou worden dus werd het gebied 'back to the stoneage' gebombardeerd: tijdens de hele Vietnamoorlog werd er voor iedere persoon in Vietnam, Laos en Cambodja -iedere soldaat, iedere boer, iedere opa, iedere baby- 256 kilo bommen geworpen. Maar, zo bleek, met bommen win je geen mensen en in 1975 trok Amerika zich terug. Veel mensen weten echter niet dat Vietnam na de Amerikaanse terugtrekking nog twee oorlog heeft gevoerd. De eerste tegen het Cambodja van Pol Pot, de tweede tegen China. Behalve in China gelooft niemand dat Vietnam een van deze oorlogen heeft verloren. In 1980 was het dan eindelijk vrede en Vietnam was communistisch.
In Hanoi zag ik aan de rand van een meer een enorme oproer ontstaan: een schildpad kwam boven water en aangezien dit een mythische schildpas is, die een koning in de 15e eeuw een magisch zwaard gaf waarmee hij de Chinesen kon verslaan, brengt het zien van de schildpad geluk. Ik zag zelfs drie(!) bruidstelletjes rennen om met de schildpad op de foto te gaan.
Ook gelooft men dat in de oertijd een draak uit de bergen met een nimf uit de zee honderd eieren kreeg. Het huwelijk hield geen stand en de nimf nam 50 eieren mee de zee in. Uit de 50 landeieren ontstonden de 50 verschilende bevolkingsgroepen (54 om precies te zijn) van Vietnam. Wat er van de 50 zee-eieren geworden is weet ik niet.
Hoe dan ook, een land dat de afgelopen eeuw door zoveel shit is gegaan en toch weet vast te houden aan zulke prachtige verhalen, zoveel vrolijkheid en zo kleurrijk is, daarvoor kan ik alleen maar veel respect voor hebben. Ik ben benieuw naar Combodia!
Tot dan!!
Knuffel Ties
Vandaag ben ik naar een halfverlaten strand gegaan. Prachtig; wit strand, blauwe zee, groene bergen. Na een tijdje komt er een Nederlands stelletje aanlopen met een camera zo groot als mijn bovenbeen. Beide zijn de middelbare leeftijd al een tijdje gepasseerd. Hij met een kwiek kuifje en een volle pens in een te strak zwembroekje geperst. Zij met een bikini die haar twintig jaar geleden al niet stond en de uitstraling van een afdruiprek. Niet in de gaten hebbende dat een Vietnamese jongen en ik vanuit een hangmat liggen toe te kijken beginnen ze elkaar te fotograferen. Zij zwoel naast de vissersboot; hij met opgepompte spierballen op het strand. Zij in een liggende Pamela Anderson-pose in zee; hij nonchalant over zijn schouder kijkend. Ik kijk het een minuut of twintig aan en besluit mijn keel te schrapen.
Ahum!
Beide kijken verschrikt mijn kant op en lopen zonder nog een woord te zeggen weg. Ik kijk mijn buurman een paar seconden aan en dan proesten we het uit. Smaak is toch echt niet te koop.
Met een andere Vietnamese jongen, Duong, raakte ik gisteren aan de praat. Duong is 25 jaar en werkt in een strandtent. Hij is kok, ober, afwasser, bungalowschoonmaker en scooterverhuurder. En erg vriendelijk. Ik verrtel hem dat ik morgen naar Cambodja ga omdat mijn visum afloopt. 'En daar ga je je vriendin ophalen?' vraagt hij. Ik zeg: 'nee die komt naar Thailand.' 'Aaah...Thailand,' zegt Duong. Nou kan 'Aaaah....' in Vietnam van alles betekenen. Het kan betekenen 'aaah...mooi,' maar ook 'aaah...jammer,' of 'aaah...ik snap het.' Dus ik vraag hem: 'Je bent in Thailand geweest?' Verlegen kijkt Duong weg; hij is er nooit geweest en ook in Cambodja niet, note bene twintig kilometer hier vandaan.
Wat een ongeloofelijke luxe is het toch, dat wij een regering hebben die het ons toestaat te reizen én dat we geld en tijd genoeg hebben het te doen. Voor de val van de muur waren de Oostduitsers niet zozeer jaloers de televisies, de wasmachines en de auto's van hun Westerburen. Maar dat zij konden réizen, dát wilden de Oostduitsres ook. Hier in Vietnam zien ze jaar in jaar uit meer toeristen komen. Allemaal mensen die genoeg geld hebben om een vliegticket, hotelkamers en entreegelden te betalen én ook nog eens een aantal weken of zelfs maanden niet hoeven te werken. Ik heb zelf het gevoel dat ik voor de reis die ik aan het maken ben hard heb gewerkt. Ik weet dat het een andere wereld is, maar toch: Duong werkt ook hard. Ik denk daarom dat het zo belangrijk is dat je met respect, dankbaarheid en oprechte interesse rondloopt in de landen waar je bent.
Nu is het niet moeilijk respect hebben voor Vietnam. Ongeveer ieder groot conflict in de afgelopen eeuw heeft zich op dit grondgebied afgespeeld. In de Tweede Wereldoorlog bezette de Japanners het land, waarna de Fransen met geweld het weer een kolonie probeerden te maken. Toen zij beslissend verslagen werden leek het even rustig te worden. Echter, Vietnam dreigde communistisch te worden en dat konden de Amerikanen niet laten gebeuren. Ze waren bang dat na Vietnam het ene na het andere Aziatische land en uiteindelijk misschien zelfs Australië communistisch zou worden dus werd het gebied 'back to the stoneage' gebombardeerd: tijdens de hele Vietnamoorlog werd er voor iedere persoon in Vietnam, Laos en Cambodja -iedere soldaat, iedere boer, iedere opa, iedere baby- 256 kilo bommen geworpen. Maar, zo bleek, met bommen win je geen mensen en in 1975 trok Amerika zich terug. Veel mensen weten echter niet dat Vietnam na de Amerikaanse terugtrekking nog twee oorlog heeft gevoerd. De eerste tegen het Cambodja van Pol Pot, de tweede tegen China. Behalve in China gelooft niemand dat Vietnam een van deze oorlogen heeft verloren. In 1980 was het dan eindelijk vrede en Vietnam was communistisch.
In Hanoi zag ik aan de rand van een meer een enorme oproer ontstaan: een schildpad kwam boven water en aangezien dit een mythische schildpas is, die een koning in de 15e eeuw een magisch zwaard gaf waarmee hij de Chinesen kon verslaan, brengt het zien van de schildpad geluk. Ik zag zelfs drie(!) bruidstelletjes rennen om met de schildpad op de foto te gaan.
Ook gelooft men dat in de oertijd een draak uit de bergen met een nimf uit de zee honderd eieren kreeg. Het huwelijk hield geen stand en de nimf nam 50 eieren mee de zee in. Uit de 50 landeieren ontstonden de 50 verschilende bevolkingsgroepen (54 om precies te zijn) van Vietnam. Wat er van de 50 zee-eieren geworden is weet ik niet.
Hoe dan ook, een land dat de afgelopen eeuw door zoveel shit is gegaan en toch weet vast te houden aan zulke prachtige verhalen, zoveel vrolijkheid en zo kleurrijk is, daarvoor kan ik alleen maar veel respect voor hebben. Ik ben benieuw naar Combodia!
Tot dan!!
Knuffel Ties
-
07 April 2010 - 13:58
Rio:
Erg mooi verwoord ouwe baas... Geniet ik van om te lezen! Rock on -
07 April 2010 - 14:21
Sietske:
Heb je ook beeldmateriaal voor ons van het stelletje op het strand, ik ben benieuwd :D!
Veel plezier in Cambodja, en daarna door naar Thailand?
zowiso nog veel plezier, geniet van de laatste maandjes!
Groetjes, Sietske
-
07 April 2010 - 21:12
Huub:
Herman van Veen twitterde op 24 Maart:
'Goedemorgen wijsheid, luister naar wat geen geluid maakt, kijk naar wat onzichtbaar lijkt.'
-
08 April 2010 - 06:56
Carsten:
Gaaf geschreven Ties, mooi vanuit je vak. Veel plezier met Essie tijdens het laatste hoofdstuk van je reis!
X -
14 April 2010 - 06:44
Swanitha:
Wat een verhaal weer! Byzonder om zo met je mee te leven en een beetje mee te reizen!
Geweldig dat je op zo'n manier je reis maakt!
Keep on going en blijf genieten! -
25 April 2010 - 13:58
Wilma:
Kippenvel Ties! Wat ben je toch een geweldige schrijver en wat bijzonder dat jij op die manier je reis beleeft... Esther is "on her way" Geniet ze! -
27 April 2010 - 10:10
Olivier En Jolien:
Beste Ties,
geweldige verhalen en mooie foto's. we lezen het veel te weining, maar als we het lezen zijn we jaloers. geniet nog van de reis en wanneer moet je weer terug?
groet,Olivier en Jolien -
08 Mei 2010 - 08:56
Karin & Wesley :
Hi Ties,
Leuk om laatst weer een berichtje van je te ontvangen op ons reisblog.
Tijdje geleden dat je zelf weer een leuk verhaal gepost heb, ik lees ze altijd graag! Hoe lang blijf je nog op pad? En waar hang je uit?? Wij zijn sinds 2 weken aangekomen in Australie, een heel nieuw avontuur weer...
Kus Karin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
